The Sweet Hypothesis of Love

We might have been

In the same train’s adjacent coaches

Got wet in the same rain

Took shelter under the same roof

in the same downpour

Our veins would have foamed with the ecstasy

of our dreams on the silver screen in the same darkness

our cheeks drew the same lines of tears

Passed by unnoticed on an urban sidewalk

lost in thoughts

Many lonely twilights stretched their arms for

your secure touch

All the hypotheses end

on an uncertain moment

in time’s skylike expanse

and you are in my arms.

Didn’t you tell me

you twisted in sleep

the night I landed here in the city through the clouds?

                           --by Santhosh Kumar Kana
(M)

നിർമിതി (NIRMITHI)

പ്രതികൂല ശബ്ദങ്ങൾ നിശബ്ദമാക്കുക
കോണ്‍ക്രീറ്റ് കാട്ടിലെ ആ പക്ഷിക്കൂട് നിശബ്ദമായെറിഞ്ഞുടയ്ക്കുക
ചോര പൊടിയുന്ന ഒരു ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ ആരും കേൾക്കാതെ നിർത്തുക
തീ തുപ്പുന്ന വാക്കുകളെ ആരുമറിയാതെ അണയ്ക്കുക

സുഗന്ധമില്ലാത്ത പൂക്കളും
ഉറക്കം കെടുത്താത്ത വാക്കുകളും
സുഖ നിദ്ര തരുന്ന ദൃശ്യങ്ങളും
ചോദ്യം ചെയ്യാത്ത വിരലുകളും മാത്രം
നിലനിർത്തുക

ശാന്ത സുന്ദര ലോക നിർമിതിയ്ക്ക് !!!?
                            --- സന്തോഷ്‌ കുമാർ കാനാ

SUICIDE

One weighed his miseries on a piece of cloth
on the ceiling fan

The hands that pumped life into the harmonium
lay still in the sweet cocktail made of death

Death entices like a cascade,
a ravishing beauty

When the claps ceased
the trophies gathered dust and rust
the empty playground consumed the mind
he joined the pace of the rail tracks
He saw the stress of a decisive penalty kick

None knows the language of those who commit suicide

Forgive me if I don't leave a suicide note

Go back to my words, my lines, my colours and my emptiness
Sorry...
if you don't see the gradual landslide of hope
my gradual suicide!
                           --- by Santhosh Kumar Kana

നിബന്ധനകൾ (NIBANDHANAKAL)

ഓരോ തവണയും ചിത്രം വരയ്ക്കാനൊരുങ്ങുമ്പോൾ
ഞാനവർ പറഞ്ഞതോർക്കും--
കൈയിൽ നിറം പുരളരുത്
വസ്ത്രത്തിൽ ഒന്നും പതിയരുത്
വഴുതിപ്പോകരുത് കൈകൾ
ഞരമ്പുകൾ വലിഞ്ഞു മുറുകരുത്
ചോര പൊടിയരുത്

ഭ്രാന്തമാകരുത്
മാറി നിന്ന് വരയ്ക്കുക
ഒന്നും ചിതറാതെ
ഒട്ടും പതറാതെ
സ്വയം പതിയാതെ പതിക്കണം, പകർത്തണം
മുറിയാതെ വരയ്ക്കണം--

ഓരോ തവണയും
ചിത്രം വരയ്ക്കുമ്പോൾ
ഞാനെല്ലാം മറക്കുന്നു, എല്ലാ നിബന്ധനകളും.

നിറങ്ങൾ ഉന്മാദം പോലെ കൂടിക്കലങ്ങിയ
പാലറ്റ് പോലെ ഞാൻ
മുറിവോടെ,
ഭ്രാന്തോടെ
ബാക്കിയാവുന്നു.
                                 --- സന്തോഷ്‌ കുമാർ കാനാ
        

ആത്മഹത്യാക്കുറിപ്പ് (Aathmahathyaakkurippu)

ഞാനൊരു ആത്മഹത്യാക്കുറിപ്പെഴുതിയില്ലെങ്കിൽ
പരിഭവിക്കരുത്
അതിശയിക്കരുത്

ഇക്കാലം മുഴുവൻ എന്നെ തോളിലേറ്റിയ
എന്റെ വാക്കുകളിലേയ്ക്ക് നോക്കുക

വാക്കുകൾക്കിടയിലെ നിമിഷ ഹൃദയ സ്തംഭനത്തെ
അറിയുക

എന്റെ രചനകളിൽ, ചിത്രങ്ങളിൽ
ഞാനൊളിയ്ക്കാതെ ഒളിപ്പിച്ച
വേദനകളെ പുറത്തെടുക്കുക
മുറിവുകളെപരിശോധിക്കുക

ശിഥിലമായ മനസ്സിന്റെ വാക്കുകഷണങ്ങൾ
പെറുക്കിയെടുത്ത്, ചേർത്തുവെച്ച് നോക്കുക
ഒരു വാക്യം തെളിയും
ഒരു ചിത്രം
ദയവു ചെയ്ത് നോക്കൂ ....

എനിക്കിനി വേറൊരു ആത്മഹത്യാക്കുറിപ്പില്ല !!
                                    --- സന്തോഷ്‌ കുമാർ കാനാ

വൈരുദ്ധ്യം (VAIRUDHYAM)

പല തവണ മായ്ച്ചു വരച്ചിട്ടും വരയ്ക്കാൻ കഴിയാതെ പോയ ചില ചിത്രങ്ങൾ; 

എത്ര ആവർത്തിച്ചു ശ്രമിച്ചിട്ടും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്ത ചില ദൃഢവിശ്വാസങ്ങൾ; 

 എത്ര മായ്ച്ചാലും മായാത്ത കറകൾ; 

എങ്ങിനെ ശ്രമിച്ചിട്ടും ആവർത്തിക്കുന്ന വിപരീത സാഹചര്യങ്ങൾ; 

എത്ര വേദനിച്ചാലും പിന്നെയും കൈനീട്ടുന്ന ദുർബലതകൾ; 

എങ്ങിനെ, എത്ര തവണ സ്നേഹത്തോടെ ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റാലും വീണ്ടും കുരിശിൽ തറക്കുന്ന സ്നേഹിതർ!!

                               -സന്തോഷ്‌ കുമാർ കാനാ

Can't Say it Better

Love is not a lost traveller
who knocks your door for alms
It's a rare visitor
to the chosen dwelling of
pure hearts

Love makes you beautiful
Every time I see a new moment
in your eyes

In the pressing of each other's palm
we hold the whole world above the world
In the passionate embrace
we shrink and expand the world

Love is homecoming
to your real self
to listen
and to be heard


love doesn't need jewels
and bouquets
but the soft caress
that lasts for ever
                           -- by Santhosh Kumar Kana

(M)

പരികല്പന (PARIKALPANA)

നമ്മൾ ഒരേ തീവണ്ടിയുടെ
അടുത്തടുത്ത ബോഗികളിൽ
യാത്ര ചെയ്തിരുന്നിരിയ്ക്കാം !

ഒരേ മഴയിൽ നനഞ്ഞിരുന്നിരിയ്ക്കാം
അതേ  മഴയിൽ വിവിധ മേൽക്കൂരകളിൽ
അഭയം തേടിയിരുന്നിരിയ്ക്കാം!

ഒരേ ഇരുണ്ട മുറിയിൽ
വെളുത്ത തിരശ്ശീലയിൽ സ്വപ്നങ്ങൾക്കൊപ്പം
ധമനികളിൽ  നുരപൊങ്ങിയിരുന്നിരിയ്ക്കാം
കവിളുകൾ നനഞ്ഞിരുന്നിരിയ്ക്കാം !

നഗരത്തിലെ ചവിട്ടുപാതയിൽ
ഏതോ ചിന്തയിൽ, സംസാരത്തിൽ
മുഴുകി കടന്നുപോയിരുന്നിരിയ്ക്കാം !

എത്രയോ ദുഃഖ നിശീഥിനികളിൽ
നിന്റേതുപോലൊരു സാന്ത്വന
സാന്നിധ്യം കൊതിച്ചിരുന്നിരിയ്ക്കാം !

സമയത്തിന്റെ അനന്ത വ്യോമ വിശാലതകളിൽ
ഒരപ്രതീക്ഷിത നിമിഷത്തിലാണ്
എല്ലാ പരികല്പനകളും അവസാനിയ്ക്കുന്നത്
നീയും, ഞാനും ഒന്നാകുന്നത് .

നീ പറഞ്ഞില്ലേ,
മേഘങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ ഞാൻ
പറന്നിറങ്ങിയ രാത്രിയിൽ
നിന്റെ ഗാഢനിദ്രയിൽ
എന്തോ നിന്നെ തട്ടിയുണർത്തിയിരുന്നെന്ന് !!
                               --- സന്തോഷ്‌ കുമാർ കാനാ

विडंबना (VIDAMBANA)

तुम क्या जानो कि कैसे आंसुओं को रोक हँसते हैं हम 
नींदों ने भी तभी बुलाया जब उठने की मजबूरी रही 
आराम की चाहत भी कमबख्त दस्तक तभी देती है दिल पे 
 जब मसरूफियत दरवाज़े पे मेरा फतवा लेकर खड़ी है।
                                                      --- संतोष कुमार काना

                       (thanks to Mugdha Wagh for the creative editing)

Giving Up

Not every wound is seen
not every bird sings its pain
not every word of a bard says it all
not every tear comes out
not every love gets love
not everyone gets it the way you do
not everything you do gets its due
some call it fate
some call it off for ever !
                      -- by Santhosh Kumar Kana